In mijn werk ga ik uit van een menselijk nulpunt. Dat betekent dat ik in mijn werk een ervaring wil scheppen van terug-bij-af. Een ervaring van stilte, met zo weinig mogelijk verwijzingen naar de huidige staat van het moderne leven.
In plaats daarvan wil ik een soort oerstaat verbeelden waarin er een authentiek bewustzijn gevoeld wordt, zonder automatisch voortborduren op alle overgeleverde ontwikkeling. Maar wat houd je over zonder al die overgeleverde inhoud? Naar mijn idee kom je dan in een staat van autonome zelfervaring, een soort authentiek bewustzijn. Een ervaring die voelt als.. niets.

In die staat van leegte ontstaat er in het bewustzijn al gauw een drang tot scheppen, de mens eigen. Dit puur-scheppende is wat mij interesseert. Vanuit datzelfde nulpunt wil ik ook mijn beeldende werk maken, zoveel mogelijk los van traditie, maar door mijn eigen ambachtelijkheid gaandeweg te ontwikkelen (of die nu samenvalt met bestaande vormen of niet).

Dat ontdekken en ontwikkelen van mijn werkwijze vind ik momenteel het best gaan met materialen die zich relatief makkelijk naar mijn hand laten zetten, zoals acrylverf (die snel droogt), papier, karton, bouwschuim en gips, zodat het werk zich op een organische manier kan ontwikkelen.

De bedoeling is om de beschouwer van mijn werk tot eenzelfde ervaring te laten komen: dat van het eigen scheppende vermogen. Ik denk dat iedereen voordurend de wereld schept, door de eigen aannames, overtuigingen etc. Scheppen zie ik daarbij niet alleen als het echte materiële bouwen, maar ook als het interpreteren van dingen en gebeurtenissen. Twee mensen die schijnbaar objectief op hetzelfde moment getuige zijn van iets, kunnen elk toch iets totaal anders ervaren.